เด็กหญิงกำพร้าผู้โบยบินสู่การเป็นนักบินรบหญิงคนแรกของโลก

วันนั้น มุสตาฟา เคมาล อาตาเติร์ก ผู้นำประเทศเดินทางมาเยือนบูร์ซาในภารกิจส่งเสริมการศึกษาและสิทธิสตรี ภายหลังประกาศยกเลิกการใช้หมวกเฟซแบบดั้งเดิม เพื่อแทนที่ด้วยหมวกแบบตะวันตก อันถือเป็นสัญลักษณ์ของการเปลี่ยนผ่านสู่ระบบสาธารณรัฐยุคใหม่

.

ผู้คนมาเฝ้ารอเนืองแน่นสถานีรถไฟ แต่เด็กหญิงคนหนึ่งไม่ได้มาเพียงแค่ร่วมชม แต่เธอมาด้วยความหวัง

.

ท่ามกลางฝูงชน เด็กหญิงสืบเท้าเข้าหาชายผู้นำ

.

“หนูอยากเรียนหนังสือค่ะ…”

.

เธอกล่าวกับชายผู้สวมเครื่องแบบขาวสะอาด ผู้ที่ทั้งประเทศรู้จักในนาม ‘อาตาเติร์ก’

.

ชายผู้นำหยุดมอง ก่อนโน้มตัวลงเล็กน้อย

.

“หนูชื่ออะไร”

.

“ซาบีฮา เกิคเชน”

.

ดวงตาดำขลับ จ้องมองผู้นำประเทศไม่กระพริบตา

.

ในสมัยนั้น สถานภาพของสตรีถูกจำกัดในทุกบทบาท ผู้หญิงไม่มีสิทธิเลือกตั้ง ไม่มีโอกาสเข้ารับการศึกษา ไม่แม้แต่กล้าแสดงความคิดเห็นใดกับบุรุษชั้นผู้นำ มิมีใครกล้ากระทำ

.

ทว่า อาตาเติร์ก เป็นผู้นำที่ไม่เหมือนใคร นาทีนั้น เขาพาลจ้องดวงตาใสๆนั้นกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ แล้วเอ่ยเบาๆว่า

.

“ลูกจะได้เรียน… หากคิดอยากจะโบยบิน”

.

ท่ามกลางฝูงชน บ้านเรือนอิฐแดง ไม่มีใครคาดคิดว่า นั่นคือจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์วงการบินโลก ความกล้าหาญเล็กๆของเด็กวัย 12 ปี

เพราะผู้หญิงในยุคนั้นไม่เคยได้รับโอกาสเช่นนี้มาก่อน

.

ซาบีฮาไม่รอโอกาส เธอเดินเข้าไปหามันด้วยเท้าเปล่าและหัวใจที่พร้อมจะลุกโชนเสมอ

.

ปีนั้น เธอกลายเป็นบุตรบุญธรรมของมุสตาฟา เคมาล อาตาเติร์ก และย้ายไปอาศัยที่อังการา เมืองหลวงบนที่ราบสูงอนาโตเลีย ฤดูหนาวที่นั่นเย็นเสียดกระดูก ฤดูร้อนแล้งจัด และไม่มีพื้นที่ไหนอบอุ่นพอสำหรับความฝันของเด็กตัวเล็กๆ จนกว่ามันจะถูกเติมเชื้อไฟไปทีละนิด

.

ซาบีฮาคือหนึ่งในผู้หญิงกลุ่มแรกของประเทศที่ได้เข้าถึงการศึกษาระดับสูงภายใต้อุดมการณ์แห่งความเสมอภาคของอาตาเติร์ก

.

อาตาเติร์กเชื่อว่า ‘การพัฒนาประเทศต้องใช้ทั้งชายและหญิง หาใช่เพียงครึ่งเดียวไม่’

.

ค.ศ. 1935 เธอเข้าร่วมพิธีเปิดโรงเรียนการบินพลเรือนเติร์กคูซู (Türkkuşu) ดวงตาของเธอจับจ้องเครื่องร่อนที่ลอยอยู่เหนือศีรษะ ดั่งฝันที่จับต้องได้

.

เธอสมัครเข้าเรียนบินที่นั่น เป็นการฝึกบินร่อน (Gliding) มีฝีมือที่โดดเด่น และถูกส่งไปยังสหภาพโซเวียตเพื่อฝึกบินกับเครื่องร่อนขั้นสูงร่วมกับนักเรียนชาย 7 คน

.

ปีต่อมา อาตาเติร์กไม่เพียงแค่เปิดประตูบานใหม่ให้กับซาบีฮา เขาทลายกำแพงที่ไม่มีใครกล้าทำมาก่อน

.

เพราะหลังจาก ซาบีฮากลับมาจากโซเวียต อาตาเติร์กประทับใจในศักยภาพของเธอมาก จึงตัดสินใจส่งเธอเข้าเรียนบินในโรงเรียนการบินทหาร

.

โรงเรียนการบินทหารไม่เคยรับผู้หญิงเข้าเรียนมาก่อน

.

ทว่า .. ข้อยกเว้นเกิดขึ้นในยุคนั้น

.

เธอได้สวมเครื่องแบบพิเศษ และเข้าเรียนในโรงเรียนการบินทหารเมืองเอสกิเซเฮียร์ ปี ค.ศ. 1936

.

นั่นคือจุดเริ่มต้นของการฝึกที่หนักที่สุดในชีวิต

.

เสียงฝึกก้องบนลานฝึก เครื่องบินแผดเสียงคำรามกลางอากาศ กับความเงียบในโรงนอนทหารยามค่ำคืน

.

เธอเป็นเพียงหญิงเดียวของโรงเรียนการบินทหารในเวลานั้น

.

ไม่มีใครรู้ว่าเธอร้องไห้หรือไม่ในคืนแรกกับภาระที่เธอต้องแบกมันไว้ ไม่ว่ามันจะป็นภารกิจ โชคชะตา หรือเครื่องพิสูจน์ หากแต่ว่า เสียงก้องนั้นยังคงค้างคาอยู่ในหู

.

“ลูกจะได้เรียน… หากคิดอยากจะโบยบิน”

.

รุ่งเช้า เธอลุกขึ้นวิ่งด้วยใบหน้าที่นิ่งสงบ พลางคิดถึงสุภาษิตที่เคยได้ยินมาตั้งแต่เด็กว่า “จงยืดเท้าให้พอดีกับผ้าห่ม”

<Ayağını yorganına göre uzat.> ใช้ชีวิตให้รู้ขีดจำกัด แล้วก้าวเดินอย่างสมดุล

.

ที่นั่นเธอฝึกบินกับเครื่องบินขับไล่ เครื่องบินทิ้งระเบิด เรียนยุทธวิธีการบิน การใช้อาวุธ รวมระยะเวลาเรียนราวๆ 11 เดือน

.

ปี ค.ศ. 1937 เธอปฏิบัติภารกิจบินในสนามรบจริง บินเครื่องบินทิ้งระเบิดทะลวงสู่พื้นที่ภาคตะวันออกของประเทศ ท่ามกลางลมหนาวที่ตัดผ่านและแรงต้านที่ไม่อาจคาดเดาได้

.

เธอมีชั่วโมงบินรวมมากกว่า 8,000 ชั่วโมง และร่วมภารกิจทางทหารกว่า 30 ครั้ง

.

ปีต่อมา เธอบินเดี่ยวข้ามประเทศในแถบบอลข่าน (บัลแกเรีย โรมาเนีย กรีซ ฯลฯ) โบกธงตุรกีเหนือเส้นขอบฟ้าของรัฐชาติที่เพิ่งฟื้นจากสงคราม

.

สาวน้อยจากบูร์ซา กลายเป็นสัญลักษณ์ของพลังแห่งหญิงผู้มีปีกในโลกยุคใหม่

.

ปี ค.ศ.1938 เธอกลับสู่เติร์กคูซูอีกครั้ง ครานี้ในฐานะหัวหน้าครูฝึกหญิงคนแรกของประเทศ

.

นักเรียนหญิงรุ่นใหม่เงยหน้ามองเธอราวกับเห็นดาวเจิดจรัสผู้นำทาง

.

เพราะเธอไม่ได้บินแค่เพื่อตัวเอง เธอบินเพื่อเปิดทาง สร้างโอกาสใหม่ให้กับประเทศในสิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อน เมื่อผู้หญิงก็บินได้ เรียนหนังสือได้ และเป็นหัวหน้าครูฝึกได้

.

ปี ค.ศ.1996 กองทัพอากาศสหรัฐฯ เลือกให้เธอเป็นหนึ่งในบรรดานักบินที่มีภาพอยู่บนโปสเตอร์ 20 นักบินผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์

.

เธอคือหญิงเพียงคนเดียวในนั้น

.

บางครั้งชัยชนะไม่จำเป็นต้องวัดจากเสียงปรบมือ แต่จากความเงียบ .. ที่กลายเป็นแรงบันดาลใจให้แก่คนรุ่นหลัง

.

วันที่ 22 มีนาคม ค.ศ. 2001 เธอเสียชีวิตในวันเกิดของตนเอง

.

ไม่มีพิธีที่ยิ่งใหญ่ ไม่มีข่าวพาดหัวโลก

.

แต่สนามบินนานาชาติในอิสตันบูลได้ตั้งชื่อตามเธอ ชื่อว่า Sabiha Gökçen International Airport (สนามบินนานาชาติซาบีฮา เกิคเชน) นี่คือเครื่องยืนยันว่าเธอเคยมีอยู่จริงบนผืนฟ้าใบนี้

.

ความฝันไม่ได้จำกัดด้วยเส้นขอบฟ้าที่เราเกิดมา แต่มันกว้างเท่ากับความกล้าที่เรากล้าจะแบกมันไว้

.

และสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งจากเมืองเล็ก ๆ ทางตะวันตกเฉียงเหนือของตุรกี จากความกล้าเล็กๆของเด็กวัย 12 ณ ตอนนั้น

.

เธอไม่เพียงแบกมันไว้ แต่เธอบินไปกับมัน

.

….

.

เกร็ดน่ารู้

.

– สำนวน Ayağını yorganına göre uzat. คือสุภาษิตตุรกี อ่านว่า อะ-ยา-อือ-นึ ยอร์-กา-นึ-นา เกอ-เร อู-ซัท .. แปลว่า จงยืดเท้าให้พอดีกับผ้าห่ม

– หลังจากซาบีฮาประสบความสำเร็จในการบินในสนามรบจริง ในปี 1938 เธอได้กลับไปที่โรงเรียนการบินพลเรือนเติร์กคูซูอีกครั้ง ในฐานะ หัวหน้าครูฝึก (Chief Instructor) เพื่อฝึกนักบินหญิงรุ่นใหม่

– ซาบีฮาได้รับการบันทึกใน Guinness World Records ให้เป็น First Female Combat Pilot in the World (นักบินรบหญิงคนแรกของโลก)

– มุสตาฟา เคมาล อาตาเติร์ก (Mustafa Kemal Atatürk) คือ ประธานาธิบดีคนแรกของสาธารณรัฐตุรกี (ภายหลังสงครามโลกครั้งที่ 1) เป็นผู้วางรากฐานระบอบประชาธิปไตยแบบสาธารณรัฐให้กับตุรกี

.

อ่านบทความอื่นๆได้ใน Facebook Page : Hovering Inspirations 👇

https://www.facebook.com/profile.php?id=61558412223812&mibextid=ZbWKwL